Gibbs-algoritme
Het algoritme van J. Willard Gibbs (1902) maakt het mogelijk een
unieke dichtheidsoperator
te
bepalen die compatibel is met verwachtingswaarden (1.11) en (1.12).
Deze dichtheidsoperator is de oplossing van de variatievergelijking
voor de von Neumann-entropie (1.4)
met daarbij de condities
Dit variatieprobleem wordt standaard opgelost met de
Lagrange-multiplicator methode. Het resultaat is dat de
dichtheidsoperator
gegeven
wordt door de groot-kanonieke dichtheidsoperator
We volgen hier de Einstein-conventie dat bij twee gelijke indices
sommatie bedoeld is.
De Lagrange-multiplicatoren
in (1.16) moeten zo gekozen
worden dat is voldaan aan de opgelegde condities (1.15). In het
bijzonder geeft de normering van de dichtheidsoperator de eerste
Lagrange-multiplicator als de thermodynamische potentiaal
met
het volume en
de partitiefunctie van het systeem. De
thermodynamische potentiaal als hier gedefinieerd, is gerelateerd
aan de vaak gebruikte groot-kanonieke potentiaal (Gibbs-potentiaal)
via
.
Voor de entropie van de evenwichtstoestand (1.13) vinden we met
(1.11,12,16) de uitdrukking
- Het voorschrift van Gibbs voor de constructie van de
groot-kanonieke dichtheidsoperator (1.16) geeft niet zozeer de
actuele toestand van het systeem, maar de meest
waarschijnlijke toestand gegeven de macroscopische
informatie die voorhanden is.
- Het kan bewezen worden dat de evenwichtstoestand (1.16)
inderdaad correspondeert met een maximum van de
entropie.